Acılar, bir çocuğun hayal dünyasıyla birleşince nasılda ruha dokunuyor, insanı farklı bir dünyaya götürüyor. Bizlere görsel olarak zengin bir dünya gibi gözükürken onda neler hissettiriyor acaba? Hisler bir filmle ancak bu kadar güzel anlatılabilir. Hisleri görmek bu olsa gerek.

Çizgilerin ruhu olasaydı eğer bu animeyle dile gelirlerdi. Adeta renklerin, fırça darbelerinin, çizgilerin arasından gökyüzüne doğru süzüldüm. Ruhuma dokunan naif anime, sen çizgilerin şiirisin ve defalarca izlenmeye değersin.

Film başlangıçta sanat eserlerindeki orijinal ve kopya meselesine değinirken ve sizleri bu konuda düşündürürken ilerledikçe diyalogların artmasıyla kendimizi bir ilişkinin ortasında bulmaya başlıyor ve ilişkinin gerçek mi yoksa sahte mi olduğunu (orijinal mi kopya mı) anlamaya çalıştığımız bir sorgulamanın ortasında buluyoruz. Hikayenin ilgi çekiciliği ve enfes bir Juliette Binoche performansıyla, " Kopyalar orijinalleri gibi olabilir mi?, Orjinalinden daha değerli olabilir mi? " gibi soruları soran ve cevabını izleyiciye bırakan mükemmel bir film.

Sanatçı ve sanatçı ruhlu herkesin ruhuna sarılıyor ve sosyal mesafemi koruyorum. Sizleri bu kısa filmi izlemeye davet ediyorum. İyi seyirler :)

Bugün yıllar önce izlediğim bu film hakkında yorum yazmam gerektiğini hissettiğim için buradayım. Ne zaman kendimi depresyonun eşliğinde hissetsem bu film aklıma geliyor ve açıp izliyorum. Charlie karakteri ile kurduğum bağ, bugüne kadar yaşadığım bazı şeylerin farkındalığına erişmemi sağladığı için beni uzun süre etkilediğini düşünüyorum. Çoğu insan için vasat bir film olabilir ama benim için yeri çok ayrı. Ruhunun kalbinde açtığı yaraları iyileştirmeye çalışanlar yalnız olmadıklarını hatırlamak için izleyebilir. Yaralarımızın iyileşmesi umuduyla...

Uzun bir yürüyüşe çıktığınızı düşünün. Eski anılarınızı hatırlayarak ve geleceğinizi düşünerek dalgın dalgın yürürken bir uğur böceğinin gelip omzunuza konduğunu ve onu elinize alıp bakarken yerdeki bir karıncayı ezdiğinizi fark ettiğinizi. İşte bu film o anda yaşadığınız karmaşık hislerle çevrili dünyanın sadece bir parçası. Ruhuma dokunmayı başaran nadir filmlerden.

Sağ tarafa bakarken sol taraftan tokat yemişim gibi hissettiren film.

Hikayenin gerçek olması bizlere tek ihtiyacımızın hayal ettiğimiz şeyleri gerçekleştirebilecek cesarete sahip olmamız gerektiğini gösteriyor zaten.( Her ne kadar söylemesi kolay yapması zor olsada.) Ailecek izlenebilecek, Bayan Riley gibi öğretmenlerin olduğunu görünce mutlu olacağınız ve tabii ki Roket Çocuklar ile birlikte yer yer duygulanıp çokça gülümseyeceğiz tatlı bir film.

İlk sezonun çıkmasının ardından uzun bir aradan sonra devam edip etmeme konusunda(psikolojik olarak) emin olamasamda 2 ve 3. sezonu peş peşe izledim 2. sezonu birçok açıdan yetersiz bulsamda 3. sezonda adeta suratıma tokat atılmış gibi hissettim. Öncelikle belirtmeliyim ki bu diziyi izlemek birçok kişi için olabileceği gibi benim için de çok zorlu. Ama sanırım bazı şeyleri kabul etmemiz gerektiği bir nokta var o da hayatın gerçekleri. Ve bu dizinin bu gerçeklerin bazılarını gerçekten gösterebildiğini düşünüyorum. Özellikle 3.sezonun, olaylara farklı bakış açılarından bakmamızı sağlanmasını çok sevdim ve kim olursa olsun, ne yapmış olursa olsun insanın insan olduğunu bu sezonda hatırlıyoruz, bu yapılan kötü şeyi kesinlikle haklı göstermiyor. Yani her konuda insandır hata yapar diyemeyiz. Bir şey yapmadan önce düşünmemiz gerekiyor, sadece kendimizi değil karşımızdakini de.Ve bir şey yaptıysak bunu kabullenmemiz gerekiyor.Gerçekten kabullenmemiz. Bence bu dizi ebeveynler tarafından daha çok izlenmeli. Umarım vermek istediği mesaj doğru yerlere ulaşır.

Her daim bizimle yaşayan bir ötekimiz vardır hepimizin.Bazen karamsar anlarımızda usulca beliriverir. Anlam veremeyiz nereden geldiğine, ama aslında o hep bizimle birliktedir.Olmak istediğimiz fakat olamadığımız tüm özellikler ondadır. Bizden daha sevecendir, daha sıcak kanlıdır.... Dostoyevski’nin romanı Öteki’yi kendi bakış açısıyla harmanladıktan sonra sinemaya uyarlayan Richard Ayoade ,hayranlık uyandıran ve muhteşem sinematografisi ile nadiren karşılaşacağımız güzellikte bir sanat eseri oluşturmuş. İlk izlediğim zamandan bugüne yıllar geçse de her izleyişimde, kitabını okuduktan sonra bile, hala kendini sevdirmeyi başaran birkaç filmden biridir benim için. Özellikle baş karakterin yansımasının ve gölgesinin ortaya çıktığı, ışık oyunlarıyla aydınlanıp karanlıkta kaldığı anlar ve metaforik anlamlarla dolu sahneler beni çok etkilemişti.Metaforlarla dolu, seyirciyi kafa karışıklığına sürükleyen ve kolayca filmin içine dahil etmeyen bir film, ama bunlar filmin eksik olan yanları değil bence çünkü Dostoyevski’nin Öteki kitabı da diğer kitaplarından biraz daha farklı bir kitap, ve film aslında kitaptan birebir uyarlanmasa da kitabın bu yapısını korumayı başarmış. Ben çok sevdim umarım izlemeyi düşünenlerde izleyince sever....iyi seyirler:)

Beklentim yüksek olduğunu için çok beğendiğimi söyleyemem orta halli bir filmdi, kitaptan uyarlandığı için olsa gerek bazı replikler çok güzeldi ama bazı sahnelerdeki duygular seyirciye tam geçmiyor ve yarım kalıyor gibi geldi.

Kocaman bir torbaya hediyeler doldurup dünyadaki tüm çocuklara dağıtmak istiyorum ben de.... Çok güzeldi...Her yaştan izleyicinin zevkle izleyebileceği bir animasyon.İyi seyirler :)

Büyük bir şüpheyle ve hiçbir beklentim olmadan izlemeye başlayıp, bir solukta bitirip kalktım. Sıradan bir konusu olmasına rağmen kendini izletmeyi başarıyor. tatlı bir dizi....

Vurulan bir filin gözlerinin içine bakarken, akan gözyaşını seyrettiğimde hissettiğim his gibi bir film...izlenmeli...

Süresi kısa ama etkisi büyük bir yapım. Fotoğraflar ve dış sesle yakalanan mükemmel uyum, her şeyiyle filmi ayakta alkışladım.