Üstü kapalı da olsa bundan sonra çekilen Fair Game ile aynı olayı anlattığını düşünüyorum bu filmin. Burada daha çok basın özgürlüğü kısmına odaklanılmış. Fair Game de ise ajan kadının ve kocasının hayatı daha ön plandaydı.
Basın özgürlüğü, mahkemeler ve devlet kavramlarıyla ilgili bir film. Yazdıklarının arkasında duran ve hiç bir şekilde geri atmaması sebebiyle haksız bir şekilde cezaevine gönderilen yazarın gerçek bir hikayesi.. Konu size de tanıdık geldi değil mi!1!! Filmin sonuna doğru mahkeme salonunda müdafinin savunması.. uzun ama okunmalı.. sayın başkan ve mahkeme üyeleri. 1972'de branzburg ve hayes davasında bu mahkeme, jüri öncesinde kaynaklarının ismini saklayan gazetecilerin aleyhine karar verdi. ve bu da hükümete bu gazetecileri hapse atma yetkisini verdi. 5'e karşı 4 oyla kabul edildi. o zamanlarda doğru bir karar olsa da kararı veren yargıç stewart yıllar geçtikçe hükümetin gücünün kat ve kat arttığını söyledi. bu güç politik görüşleri ne olursa olsun hükümetler tarafından yanlış kullanılıyor ve kurbanlar insanlar oluyor dedi.
yıllar geçti, bu güç karşı konulamaz hale geldi. bayan armstrong hükümetin istediğini yapabilirdi. dürüstlük yeminini bir anda bozabilirdi. hemen evine ve ailesine dönebilirdi. fakat bunu yapmış olsaydı hiçbir kaynak ona bir daha asla bilgi vermeyecekti ve hiçbir kaynak bir daha onun gazetesine konuşmayacaktı ve yarın başka gazetecileri de tutukladıkları zaman aynı şey bütün gazetelere olacaktı. ve bu yayınlar tamamen önemsiz kılınacaktı. bu da birinci yasayı tamamen anlamsız yapar.
söyler misiniz bana, eğer bir başkan gizli bir suç işlese ya da bir ordu mensubu işkence yapsa bunları nereden bilecektik? ülke olarak hiçbir zaman doğruları öğrenemeyecektik. sadece güçlü olan konuşacaktı. sorumluluklarından korku duymadığı zaman bir hükümetin ne özelliği kalır ki?
bu gece bu düşünceyi kırmalıyız. gazetecilerin hapse attırmak başka ülkeler için geçerli. kendi vatandaşlarından korkan ülkeler için. onları seven ve koruyan ülkeler için değil. 7/10
Filmin sonuna doğru mahkeme salonunda müdafinin savunması.. uzun ama okunmalı..
yıllar geçti, bu güç karşı konulamaz hale geldi. bayan armstrong hükümetin istediğini yapabilirdi. dürüstlük yeminini bir anda bozabilirdi. hemen evine ve ailesine dönebilirdi. fakat bunu yapmış olsaydı hiçbir kaynak ona bir daha asla bilgi vermeyecekti ve hiçbir kaynak bir daha onun gazetesine konuşmayacaktı ve yarın başka gazetecileri de tutukladıkları zaman aynı şey bütün gazetelere olacaktı. ve bu yayınlar tamamen önemsiz kılınacaktı. bu da birinci yasayı tamamen anlamsız yapar.
söyler misiniz bana, eğer bir başkan gizli bir suç işlese ya da bir ordu mensubu işkence yapsa bunları nereden bilecektik? ülke olarak hiçbir zaman doğruları öğrenemeyecektik. sadece güçlü olan konuşacaktı. sorumluluklarından korku duymadığı zaman bir hükümetin ne özelliği kalır ki?
bu gece bu düşünceyi kırmalıyız. gazetecilerin hapse attırmak başka ülkeler için geçerli. kendi vatandaşlarından korkan ülkeler için. onları seven ve koruyan ülkeler için değil.