İçsel hayatların sinemacısı Kieslowski, seçtiği ilginç konuyla bizi yine derin sulara daldırmış. Her insanın illa kafasında kurduğu bir başka "kendisi" vardır. Peki ya hayalimizdeki kendimiz yarım kalmış bir yaşamı bizim tamamlamamıza müsade ederse nasıl olur? Benzer bir zamanda benzer şeyler yaşayan, birbirine duygusal telapati ile bağlı iki eş ruhun aynı konudaki farklı seçimlerine odaklanmış. İçinde yaşadığı ikilikte tanımadığı birinin çağrısına uyan, farkında olmadan diğerinin deneyim ve bilgeliğinden faydalanan bir kadın. Birinin kaderini diğerinin üzerinden nasıl şekillendirdiğini anlatan, seçimlerimizin hayatımızın gidişatını ne yönde etkileyeceğine, ne gibi sonuçlar doğurduğuna vurgu yapan, etkileyici müziklere sahip sanatsal bir film olmuş. "Bu dünyada yalnız olmadığımızı hissetmek " yaşamak için güzel sebeplerden biri gerçekten.
-Ne yapıyorsun? -Sadece kendi içime dönüyorum hepsi bu. Çok garip, su gibi aktı gitti film. Krzysztof Kieslowski’nin müzik zevki harika. Hatta bence bizim gibi bir müzik duymuş ve “Film çeksem bunu bi yerinde mutlaka kullanırım abi.” demiş. Var mı senoryo filan diyene de olmaz mı demiş. ? (bkz: Umut Sarıkaya) Irene Jocob çok masum, çok güzel sadece onu bile izleyebilirim ama çok ilgi çekiciydi zaten film. Her karesi fotoğraf gibi. Renkler Jean Pierre Jeunet’in filmlerindeki renkler gibi. Kasvetli ve yoğun havası keşke hep burada yaşasam dedirtti bana. Asıl hoşuma giden şu: Ben sürekli kadın resimleri çiziyorum ve ne kadar farklı çizmeye çalışsam da sürekli birbirine benzeyen kadınlar çizmiş olarak buluyorum kendimi. Krzysztof Kieslowski’nin kafasında da bir kadın karakteri var ve filmlerindeki kadınlar hep birbirlerine benziyor. Neden bilmiyorum çok hoşuma gitti bu durum. Tek başınıza güzel bir akşamüstü geçirmek istiyorsanız, mutlaka ama mutlaka izleyin.
Açıkçası "double yaşam" konusu üzerinde yoğunlukla durulmamış. Konu biraz daha arka planda kalmış. O yüzden sırf konusu için izleyecekler hayal kırıklığına uğrayabilirler. Sahnelerin berraklığı, müziklerin cazibesi ve tabii Irene Jacob için izleyecekseniz fazlasıyla tatmin olursunuz. Ayrıca film Dostoyevski'nin eserinden uyarlanmış ve konu zamanında çok tepki çekmiş. Gerçekten de kaldırması zor bir konu olduğundan buna şaşırmadım açıkçası. Sıkılmama garantisi yok tabii.
Bu kesinlikle bir ''hissediyorum öyleyse varım'' filmi. Veronique aynı kukladan neden iki tane olduğunu merak ederek yaşıyor sürekli.Onun arayışında hayata ve kendinize dair çok şey buluyorsunuz.Çünkü bazen bu hissi hepimiz yaşarız; bilinmeyen bir şeyle bağ kurmak, korunmak, içgüdüsel olarak yönlendirilmek ya da sevilmek..Adına ne dersek diyelim o bağcığı hep yanımızda taşırız.Kullanılan nesneler, onların iki hikayeyi birbirine özenle bağlayışı; Irene Jacob ve Philippe Volter'ın şahane oyunculukları..Ağaca dokunma sahnesi ise benim için en büyük alkışı hakeden sahne oldu.Tam bir başyapıt, tekrar izlemek ve yeni detaylar keşfederek bu filmi yine ''hissetmek'' istiyorum.
Kieslowski ustanın 1991 tarihli bu başyapıtı 25. yılı şerefine Türkiye de gösterime girdi. İzleyen - izlemeyen eğer şehrinde ki sinemalrda bu film gösteriliyorsa fırsatı kaçırmamalı ve salonda bu muhteşem filmin tadına varmalı
İşte en sevdiğim, en huzur bulduğum, müzikleri ayrı, görseli ayrı, ışığı ayrı, İrene Jacob un oyunculuğu ayrı muhteşem olan film.En usta yönetmenlerden olduğunu düşündüğüm, keşke imkanım olsa da izinden gitsem dediğim Kıeslowski'ye selam ederim. Ve izleyeceklerden de düz bakış açısıyla bakıp da ee noldu sıkıldık filan dememelerini, film olması için illa büyük olaylar giriş gelişme sonuç filan beklememelerini, sinemanın 'mış gibi yapmak' hayattan kesitler sunmak olduğunu unutmadan izlemelerini rica ederim. Ruhunuzu inceltmesini dilerim bir de.
İkinci olumsuz yorum yapan olmak biraz daha rahatlatıcı :) Sıkıntıdan patlamak üzereydim ki Allahtan süresi kısa da o arada bitip kurtardı beni. Konusu ilgimi çekmişti aslında ama izlerken çok kopuk, yarım yamalak bir film gibi geldi. Oldukça da durağan ilerliyor. İyi zaman geçirmelik bir film olmadığını söyleyebilirim çok net.
Yine herkesin övgüyle bahsettiği e bari izleyelim deyip sıkıntıdan patladığım filmlerden. Konusu güzel, ışıklandırmalar müthiş. Ama sıkıcı. Tek olumsuz yorum yapan olmak biraz tedirgin edici :D
8.8 / 10
-Sadece kendi içime dönüyorum hepsi bu.
Çok garip, su gibi aktı gitti film. Krzysztof Kieslowski’nin müzik zevki harika. Hatta bence bizim gibi bir müzik duymuş ve “Film çeksem bunu bi yerinde mutlaka kullanırım abi.” demiş. Var mı senoryo filan diyene de olmaz mı demiş. ? (bkz: Umut Sarıkaya)
Irene Jocob çok masum, çok güzel sadece onu bile izleyebilirim ama çok ilgi çekiciydi zaten film. Her karesi fotoğraf gibi. Renkler Jean Pierre Jeunet’in filmlerindeki renkler gibi. Kasvetli ve yoğun havası keşke hep burada yaşasam dedirtti bana.
Asıl hoşuma giden şu: Ben sürekli kadın resimleri çiziyorum ve ne kadar farklı çizmeye çalışsam da sürekli birbirine benzeyen kadınlar çizmiş olarak buluyorum kendimi. Krzysztof Kieslowski’nin kafasında da bir kadın karakteri var ve filmlerindeki kadınlar hep birbirlerine benziyor. Neden bilmiyorum çok hoşuma gitti bu durum.
Tek başınıza güzel bir akşamüstü geçirmek istiyorsanız, mutlaka ama mutlaka izleyin.