Deux frères (2004)Two Brothers

M.Naci tavsiye etmiş diye izledim. Gerçekten kıymetli bir film. Büyük emek harcanarak çekildiği belli. Ailenin yaşadığı eski tapınağa bayıldım. Duygusal ve eğlenceli.

Beni çok etkileyen bir film oldu. İnsanların birbirlerine ettikleri zulmü bir kaplan ailesi üzerinden aktardı. Sömürü kavramı; vahşet, kan, öldürme gibi şeyleri kullanarak kardeşleri birbirine kırdırma durumuna bir seyir, şov anlamı yüklemişler. Kafeslenen ve eğitilen yani düşüncesi aşılanan varlık da kaçma fırsatı doğsa bile buna yeltenmeyip geri kafese dönmeyi tercih eder ne yazık ki. Habil ve Kabil göndermeleri, verilen şansları iyi kullanmaları sanki hayvanların da mantık yürütebildiğine dair savları beni mest etti. Bunu destekleyen sahneler de cabası. Hayvan avcısı, safari tutkunu olan bir insanı kullanarak avcı ile av arasındaki iletişimin eğer iki varlık arasında da saygı olursa bu iletişimin bir bağa dönüşebileceğini savunduğu bölümler çok masumdu. Hayvanların bile huyları değişik olabilirken insanlar ne yapsın dedim kendi kendime. İmparatorların elinde şov olsun diye kullanılan metalarız ne yazık ki. Bunu da Hindistan gibi bir sömürgeyi ele alarak anlatmaları zaten bir şeylerin uyanmasına neden oldu. Kaplan Sanga'nın evde saklambaç oynarken oyuncakların arasında kamufle olarak kurtulmasına şöyle bir anlam yüklenebilir; esaret altında olan bir varlık kendini oyuncakların arasında kabullenerek güvende hissediyor. Yani birden fazla oyuncak, birden fazla sömürülen. Sömürü, adalet, masumiyet, dürtü, ilkellik ve vahşi yaşamda mücadeleyi çeşitli durumlarla karşılaştırarak sonuçta "ancak sevgi, kardeşlik ve bağ, insana silahı bıraktırabilir diyor." Hayvanlardan insanlara bir nasihat tadında. Zayıf ve savunmasız olan kaplan Kumal, "korkaklık" ve "çocuk" temaları ile birleştirilerek cesur ve ağabey olan Sanga, "cesaret" ve "yetişkin" temaları ile örtüşüyor. Kafese alınmak istenen kaplan/insan eğer sömürüyü değil de mücadeleyi ve kardeşliği seçerse kafesten kurtulmayı ve savaşları bitirebileceği umudunu hissettiriyor. Öyle tatlıydı ki. Romantikti ama huzur verdi. Hala izlemediyseniz kesinlikle izleyin diyorum sevgili insan kardeşlerim.

Daha 10 yaşımda izlediğim bir filmdi. O yaşlara dayanır benim film manyaklığım hatta daha öncesine. Bu filmi izlediğim zamanı hiç unutmuyorum. Belki de şimdi hayvanları bu kadar çok sevmemin, korumamın sebebi bu filmdi çünkü bana bir şey öğretmişti; "Duygular sadece insanlara ait değildir." Bu yüzden bende yeri çoook ayrı bir filmdir. İzlemenizi tavsiye ederim..