Orta seviye gerilim.

Çok beğendim. Oyuncular iyi ve kurgu basit ve etkileyici. Sarsıcıydı, özellikle son sahne; basit, yüzeysel, korkunç... Çok oksimoron hisler yaşadım.

Korkunç. Sarsıcı. Etkileyici.İnsanların kişilik yapısı bu kadar çabuk değişebilir mi? Yoksa biz insanları kendi algılamak istediğimiz şekilde mi tanıyoruz? Geriye cevapsız sorular ve sahip olduklarını bir köşeye atıp yaşamak istediği başka bir hayatı tercih eden bir babanın o hayatı nasıl kazandığını hazmetmek kalıyor.

Komik olmayan bir hikaye. Öylesine minnoş minnoş zaman geçirten bir hikaye. Tebessüm ettiren, keyiflendiren türden bir hikaye. Fakat zamanla unutalacak bir hikaye.

Evet gözleri yaşartıyor. Hüzünlendiriyor, kahrediyor, kızdırıyor...Ama "anne" teması kiminin yarası, kiminin eksiği, kiminin kanseri... Bir yerden yakalayıp, deşiyor insanı. Klişeleşmiş olaylara alternatif bir son çizilmiş. Normalde tersi bir durum oluyor. Fakat karakter davranışlarını da klişelere bağlamalarına gıcık oldum. Hatta sona gelene kadar defalarca "öff" çekip tiksindim. Ama yapmadım, sonunda acı çekeceğimi biliyordum. Ve sanırım bunu istiyordum. Filmi yazıp, çekenler hiç mi etrafına bakıp milyon farklı davranış şekli, psikoloji olduğunu farketmemiş? Hepsi aynı köyün otunu biçip, etini mi yemiş? Yaratıcılık ve cesaret sıfır. Sumru Yavrucuk'un oyuncuğu çok güzel. Kırışıksız göz çevresi bizim gözlere batsa da elinden geldiği kadar oynamış kadıncağız. Onu aşağı çeken Özge Gürel'in oyunculuğu. Ama kadın n'apsın! Bu klişelerin içinde o da klişeleşmiş, altında dantel olan porselen biblo gibi utanıyor. Karakterlerin yerine hangi oyuncuyu koyarsan koy bence yine de aynı etkiyi verir. Ama bari farklı bir şarkı koysaydınız arkadaş. Candan Erçetin harikasın canım cidden severim seni, ama bu yapım için sen de klişesin. Ve harika bir klişe olmalısın ki sonunda özel teşekkür etmişler. ????