Vaov! Dizi değil bu, bambaşka bir şey... Hayal gücü, verilen emeğe neler neler yazsam, nasıl övsem az kalır. Müthişti!

Wes Anderson yine bildiğimiz gibi o farklı ve kendine özgü tarzını ortaya koyduğu bir film sunmuş. Arada filmdeki hikâyelerden koptuğum, başımın ağrıdığı ve keyif alarak izlediğim kısımlar da oldu. Bazen sahnedeki ayrıntılara odaklanıp kaybolup, keyfini çıkarırken diyalogları kaçırdım. Geri sara sara filmin süresini epey katlayarak Sokrates dediği gibi "Bildiğim tek şey 'hiçbir şeyi' bilmediğimdir." cümlesinden farksız bir şekilde filmi bitirdim.

Uzaktan bakmayı artık bırak, yakından görmelisin dedirten bir anlatım ve belgesel olmuş. Mutlaka bir haber okuduğunuzda, bir olaya şahit olduğunuzda ya da arkadaşınızla konuştuğunuzda "Bize ne olurdu?" demişsinizdir. İzlerken "Aynısı benim başıma gelse.." cümlesi kafamın içinde döndü durdu. Zaman değişiyor yaşanılmaz diye de bir şey yok. Ne kadar bir avuç insan mücadele etse de 40 sene önce nereden nereye.. Geçilen yollar, kat edilmeye çalışılan zaman ve akıl içersinde insan olabilmek daha da zor, dikenlerle dolu, engebeli.

Müziği ile döneme damga vuran Aretha'yı izlemek güzeldi. Kazanır mı bilmiyorum ama Jennifer Hudson'a bir En İyi Kadın Oyuncu Oscar adaylığı kazandırır.

Anı ölümsüzleştiren, bir kare de ya da fotoğrafta ne görüyorsanız, hissediyorsanız odur. Ama ya öncesini ya da sonrasını düşündünüz mü?

Tiyatro gibi bir filmdi. Pek herkesin seveceği tarz da değil, başlarken ona göre temkinli olun. Özellikle ben sonunu çok beğendim.

İzlerken; hayaller, gerçekler, acı arasında bir yerde iyi gidiyordu ama sonra pek aradığım huzuru filmde bulamadım.

Dexter'ın 8.Sezonda o garip finaliyle bitmesi boşluk bırakmış, üzmüştü. Tekrardan mini bir diziyle gelmesine sevindim. New Blood'un son bölümünü biraz önce bitirince "biliyordum böyle olacağını" dedim ve içimdeki o boşluk şimdi daha da büyüdü be!