Gülbeyaz (2002 - 2003)

Nerden başlayıp da yazsam bilemedim. Yıllar önce ilkokula giderken izlediğim dizi, olayları yer yer hatırlasam da Kadir ve Gülbeyaz’ın aşkı hafızamda mıh gibi kalmış ki herhangi bir yerde küçük bir yerine denk gelsem bile bir hüznü olurdu ki sonunda baştan sona şu anki bilincimde izledim ve bayıldım bayıldım yine yeniden. Aşkın belki de en güzel işlendiği dizilerimizden biri olabilir. Dram komedi işi olsa dahi her bölüm istisnasız ağladım nedenini bilmeden o dönemlere duyduğum bir özlemden mi yoksa konunun işleniş biçimi o eski filtresiz İstanbul görüntüleri mi oyunculukların en küçüğünden büyüğüne doğallığından mı bilemiyorum. Ne güzel yazılmış her bir karakter boşuna orda değil yüreğe dokunan bir hikâyesi nahifliği var. Gülbeyaz kaptan, Kadir oşinografi okumuş dalgıç, Hami futbolcu olmaya çalışıyor, Tahir önce asker sonra tersane, Zeynep popçu hayranı, Neşe konservatuar okuyor, küçük çocukların okula alışma süreçleri, Kazım müteahhit nahif kötümüz, babaların kaptanlıktan bakkallığa oradan misina balıkçılığına uzanan iş batırma süreçleri, Ali Kemal’in haciz getirmesi dikiş tutturamayışları, Meryem’in anne olma isteği, Neriman halanın geçmişi, Halit kaptanın kaptanlığı bırakış hikayesi, Beyaz ana ile Demir ağanın geçmişten o güne uzanan aşkları ne kadar çeşitli konular ve hayattan değil mi ve her bir konu tutarlı bir şekilde işleniyor. Başrollerin aşklarına sıkışmamış bir dizi, bir sürü konu birlikte ilerleyebiliyor sırf bunun için uzun uzun yazdım. Geçim sıkıntısı iş bulma, kaybetme bir şekilde tutunmanın yolunu bulma, doğalında kıyafetler, mekanlar, düşman olsan dahi kötü gününde desteği yine düşmanından görme tatlılığı, kötünün bile yaptığını kabul etmesi ve dönüşmek için çabası, kadının o dönemde dahi yüceltildiği; içkinin içildiği, sokakların çamurlu, evlerin eski olduğu fakat mutluluk ve huzur veren, mutluluk ve huzur gördüğün bir iş. Neden bilinmez iki aile arasındaki çekişmeler laflar şu an yeniden çekilse aşırı sakil duracakmış gibi hissediyorum ama izlerken çok tatlı ve saçma gelmiyor oyunculuk mu yönetmenlik mi anlayamadım. Kadir ve Gülbeyaz’ın birbirlerine o kaçamak bakışları (Nejat İşler’in ah o bakışları eridim resmen), sevgilerini önce kendilerine sonra birbirilerine söylemekten hatta duymaktan kaçınmaları içinizi eriten ve aşkın öyle kolay olmadığını kas, güzellik, makyaj olmadığını gösterir cinsten. Ve ve ve Kazım Koyuncu gerçeği zaten şarkıları, hayatı, karakteri, duruşuyla saygı minnet sebebiyken birde yer yer bazı sahnelerde görmek ahh yürek mi dayanır. Birinci bölümden son bölümüne kadar bilinçli olarak başı sonu belli ilerleyen yegane dizi (Hikaye Şevket Çoruh’a aitmiş). Özlem hissedildiğinde uğranılacak kesin adres.

Nejat İşler, Şevval Sam ve daha bir çok harika oyuncu ile çocukluğumun bir kısmını geçirdiğim Amasra'mda çekilen bir diziydi. Güzeldi. Hemen hemen tamamını izledim diye hatırlıyorum. Rahmetli üstat Kazım Koyuncu da konuk olarak şarkılarıyla katılmıştı.

Defalarca izledim bir o kadar daha izlerim bu diziyi , o kadar içten o kadar güzeldi ki böyle diziler yapılmıyor artık maalesef