iyi bir folklorik korku filmi örneği. cadılığı tarihsel belgelerin ışığında gerçekmiş gibi anlatmak çok iyi bir tercih olmuş.

ilk bakışta ucuz bir numaraymış gibi görünen final sahnesinin altındaki tuzağı farkedince daha bir anlamlı geldi bütün film.

hevesinizi kırmak istemem ama olmamış filmdir kendisi. hele ilk yarım saat parodi izlediğimi düşündüm ekran başında. Pedro Pascal’ın çabası dışında dikkate değer bir şey yok diyebilirim gönül rahatlığıyla. müziğiydi, görsel efektiydi bunlardan söz etmiyorum bile.

iyi film demiyorum ama her izlediğimde aynı tadı aldığım bir gerçek. komplo teorilerini kovaladığım eski güzel günlere götürüyor beni. guilty pleasure kategorisinde sayılır benim için.

stilize evreninden ilham almak için izlenebilir belki. onun dışında kocaman bir meh :/ neyi yanlış yaptıklarını da anlayabilmiş değilim aslında. orijinal eser sinema filmi formatına büyük gelecek türdendir belki de.

filmin çok iyi yaptığı şeyler var ama anlaşılan o ki hiçbiri nolan isminin yarattığı beklentiyi göğüslemeye yetmiyor. fazla yükselmeden izlerseniz, kafa karıştırıcı da olsa hoş bi deneyim olacaktır sizin için.

herkes arzuladığı şeyin öyle elde edilemez bir haline ulaştı ki, sonunda hepsinden vazgeçmek zorunda kaldılar. çok daha farklı okumalara açık elbette. ben uğursuz bir hakimiyet mücadelesi gözüyle bakmayı seçiyorum filme.

"show, don't tell" konseptini işletmek varken, hikayenin tüm detaylarını üzerimize kürekle atmayı tercih ederek ortalama bir bilim kurguya dönüşü vermiş film. öyle ki izlediğim süre boyunca "hangi animenin uyarlaması?" diye düşünürken, çizgi roman uyarlaması olduğunu öğrenmemle filmde neyin yanlış olduğunu daha iyi anladım. bu hatalı tercihin altında filmi değil oyuncluları satarız stratejisinin yattığını dünüyorum biraz da. no-name oyuncularla çekilmiş dizi formatında bir uyarlamanın daha tatmin edici olacağına inanıyorum hatta.

Bu bir yeniden yaratım süreci ve belgeseli hazırlayanlar bunun yıkıcı tarafına odaklanmayı tercih etmişler. Meseleyi ikilem haline getiren diğer yüzüne biraz daha değinselerdi eğer, neden bu "yeni medya"dan vazgeçemediğimize gelebilirdi belki konu. İşte o zaman daha da ciddi bir belgesel halini alırdı benim gözümde.

yer yer silicon valley tadı alıyorum. absürt sevenler için güzel bir öğle arası dizisi.

bir türk dizisinde introyu atlamamak da nasip oldu sonunda. çokça övülmüş yorumlarda, daha da şımartmaya gerek duymuyorum o yüzden. fazla stilize olduğu için çiğ duran yerleri olduğunu belirtmeden edemeyeceğim. özellikle figürasyonda var bu durum. izlerken kolaylıkla gözardı edebileceğiniz bi kusur o da. R.I.P. münir

japon tuhaflığının güzel örneklerinden biri. özünde iyi olan bi fikri harcamışlar diye düşünüyorum. korkutucu hastane ortamı için +rep verdim yine de. belki bi remake'le hakkı verilebilir bu hikayenin.

tarif edemediğim bi "iyi" olma durumu var bu filmde. finaliyle yarıda kalmış hissi yaratmasa daha da severdim.

dark dizisindeki atmosferi arayanlar için önerebilirim. fakat çok daha yavaş ilerleyen bir suç hikayesi olduğunu da söylemem gerek.

her sahnesinde yerine oturmayan puzzle parçasının garipliği var. bu yüzden baştan sona huzursuz bir film. karmaşık anlatımından çok bu yönünü sevdim.