sistemin dışında kalan, kaybolmuş iki şapşalın biraz hüzünlü, biraz şirin birbirlerini bulma hikayesi. içten, doğal dialogları ile etkiledi. keşke filmin etkisini azaltan o yeşilçam işi rastlantılar olmasaydı.

bencil odunun önde gideni esas oğlan ve çemkirerek ya da ağlayarak onu yola getireceğini zanneden esas kadının sinir bozucu ilişkisi. ha bir de asalak yancı kardeş olayı var.
son olarak, o kamera saçmalıkları olmasaydı da olurmuş.

hikaye etkileyici ve ürkütücü ama nedense söylenildiği kadar gerçek değilmiş gibi hissettim. olay gerçek olabilir ama ayrıntılar biraz uzaklaşmış gibi reelden. öylesine derin bir organizasyona bu kadar basit bir final inandırıcı değil. yaşanılanlar da. ya da, umarım.

söylemeye utanıyorum ama kötünün iyisinin insanları mutlu ettiği bir kısa film. aynı konu milyon kere de çıksa karşıma, klişe diyemiyorum. 13 dakikada suratıma çarptı yine.

anılar üzerine hüzünlü bir animasyon.

hanım kızımızın motivasyonunun ya da takıntısının sebebini tam olarak anlamadım. sorunlu bir ergenin anlaşılamama sancısı ve çırpınışı gibi. baya bi üzdü ama.

doğu kültürü, yasak aşk filan güzel güzel izlettirirken; ama bir taraftan da "eee, cronenberg neresinde bunun" dedirtirken, yönetmenimiz kendini gösterdi ve imzasını sağlam bir biçimde atarak bitirdi filmi.

zor bir durumu son derece gerçekçi bir bakış açısıyla işlemiş. zor olanı seçmesiyle ve finaliyle beğenilerime girdi.

Cronenberg'in standardına göre biraz sıradan geldi bana. yaşandı bitti öylece.

öyle gerçekçi, öyle başarılı yansıtmış ki benim bile ruh sağlığım gitti geldi izlerken. cronenberg, sorunlu çocukluk olayını aktarmada zirveyi bulmuş bu filmle bence.

keyifle izletmesine rağmen, çok fazla ders verir gibi olduğundan sanırım, final bölümündeki duygu yoğunluğu dışında pek etkilemedi beni.

gişe işi yapay dram. başta karakterlerin değişimi olmak üzere birçok açıdan saçma geldi bana.

vahşi batının acımasızlığı ve duygusuzluğu ile esas çocuğumuzun naifliğinin birleşmesi çok ilginç bir kimya oluşturmuş. sinematografisi ve dili ile estetik haz veren bir western olmuş. final kısmında garip bir biçimde melodrama kaymış olsa da beğendim.

yanlış zaman yanlış insan yanlış hisler.... ve hiçbir zaman değişmeyecek gerçekler. sonuçta insan evladı yaşamadan ders alabilen bir varlık değil. -her ne kadar hoşuma gitse de- aşırı romantik gelen sonu hariç çok güzel bir filmdi.

başı sonu belli olsa da, izlerken western özlediğimi farkettim. üç karizma birden olması farklı bir yere çekiyor filmi. gerçi mikael persbrandt'a biraz ayıp edilmiş. eva green cidden tam olmuş filme.