Düşlerin ve Çılgınlığın Krallığı (2013)Yume to kyôki no ôkoku

günlük rutinlerinden biri de kreşteki çocuklara el sallamasını çok sevdim.

Miyazaki'de beni etkileyen önemli şeyler ; eski alışma düzeninden, gelenekselliğinden vazgeçmiyor. Günümüz teknolojisiyle müthiş işler yaratılabilirken o zor yolu seçerek kalemi ve kağıdıyla tek tek santim santim çizerek storyboard diye harika yolla animelerini hazırlıyormuş. Tabii yeteneğinide unutmamak lazım. Yaptığı işin mükemmel olmasını istediği için çalışanları zor birisi olduğunu söylesede yeter ki onunla çalışmak isteyin, birçok yetenekli insan istemedikleri için bırıkıp gitti,diyorlar işte onu o yapan kafasındaki hayal dünyasından ötürü bunlar. Sonlara doğru toplatı sırasında belgeseli hazırlayan kızı yanına çağırıp, "Bu çatıdan yandaki çatıya atlarsan o mavi ve yeşil duvara çarparsın, ardından boruya tırmanıp üzerinden zıplarsın, tekrar çatıyı koşarak geçersin, sonra nereye atlarsın? Bunları animasyonda yapabilirsin. Eğer elektrik tellerinde geziniyorsan öbür tarafı da görebilirsin. Yukarıdan baktığınızda birçok şey size kendini gösterir. Belki beton bir duvar boyunca yarışırsınız. Birdenbire bu sıkıcı şehrinizde büyülü bir film ortaya çıkar.Bu şekilde hayâl görmek eğlenceli değil mi? Hayâllerin ötesinde bir yere gidebilirmişsin gibi geliyor. Belki de gidebilirsin." satırlarıyla, gçemişten günümüze kadar hazırladığı animelerin görüntü akışıyla insanı etkilememisi mümkün değil..