The Libertine (2004)

Aklını kaçırmanın bin bir türlü yolu vardır. Keder, içki, aşk. Tiyatro deliliğin terapisi ya da delirmeye karşı bir önlemdir diyor. Frengi olan biri çok daha çabuk delirebilir. Felç geçiren, kör olan birinde ruhsal bozulmalar da olur. Tiyatro da bu noktada çözüm olamaz. Sapasağlam ama ruhu felç, kalbi kör olan insanlar da 2.Charles dönemindeki cinsel hazcılığın düşüne kapılanlar; belki ruhsal değil ama ahlaksal bozulmalara maruz kalır. Bu noktada tiyatro ancak bir eleştiri verebilir. Çünkü sapkınlık tedavi edilemez. Dönemin fallik yapılı oyunlarını, atmosferini ve kişiliklerini kullanarak çok hastalıklı bir film yapılmış. Bu anlamda beğenimi kazandı. Huzursuz etti, kaşındırdı. Düşünsel ve ruhsal olarak etkiledi. Ölümün kesin varlığının yanı sıra ahlakın önemi, inançsızlık çoğu konuya çözümken ölüm korkusunun yok edilemeyişi gibi çözümsüzlükler aslında hedonistliğe bir engel hem de büyük bir engel. Ölümün var olduğu bir dünyada insan sefa içinde yüzebilir mi sorusunu sorduruyor. Hedonizme başkaldıran yapısının kusursuz oluşunun yanı sıra ahlaksızlık tabiat iken geri kalan her düşünce ancak sanat olabilir savıyla da filmdeki inançsızlık ifadesini ilişkilendirirsek tabiatın yaratıcıdan daha gerçek olduğunu bağırıyor adeta.