Sans soleil (1983)Sans Soleil

Duyguların dilinden dökülen kelimelerle hem zamanın hem insanın kendi içinde güzel bir yolculuğun hikayesi gibiydi.

Geçmiş geleceği kovalayan şimdilerden oluşuyor.

Güneşsiz bir gölge nasıl mümkünse, zaman da o denli mümkün sanırım. Schlemihl'in gölgesiz adamı burada köpek ve deniz buluşmasını anlatıyor enfes bir Japon ayini bütünselliği içinde; ''zamana'' meydan okuyarak. Ne dense yersiz ne dense fazla: https://www.youtube.com/watch?v=f7QrCys_Q_M

Neden bilmiyorum, belgesel içimde bir boşluk bıraktı, neye uğradığımı şaşırdım. Oldukça şiirsel bir dili var, ve itiraf etmem gerekirse çok tercih ettiğim bir dil değil. Ben duyguların da oldukça düz, ve direk anlatılmasından yanayımdır ama burada başka bir şey gördüm. Görüntüler oradan oraya akarken kelimeleri takip etmemeye başladım, sadece görüntüler bana çok farklı hikayeler anlattı. Yani bu filmde içindeki afilli sözcüklerden değil de görüntülerin akışından etkilendim. Etkisinden de henüz kurtulabilmiş değilim.

"bu sabah, bir adam toplumdan intikamını, kavşakta trafiği yönlendirerek aldı."

"Dünyayı defalarca dolaştım ve artık sadece banallik ilgimi çekiyor, diye yazdı. Bu yolculukta banalliğin izini bir ödül avcısının merhametsizliğiyle sürdüm… "diye başlayan, insanı bldiğini sandığı bir çok yere götürüp sonra hiç bir şey bilmez halde orada bırakan, defalarca izlenmesi gereken hüzünlü şahaser. Sinema tarihinde bu filmle kıyaslanacak bir yapıt bilmiyorum... İzleyin sonra tekrar izleyin ve gene izleyin….

Uzak ara izlediğim en iyi belgesel(?)!