Rosencrantz & Guildenstern Are Dead (1990)

Muazzam oyun, muazzam uyarlama. Varoluşçu bir kafadan çıkmıştır. Absürd teması ve kimlik arayışı nedeni ile karakterler Godot'yu Beklerken oyununun karakterlerinin özelliklerini taşıyorlar. Başında kişiler gerçekten kaybolmuş bir şekilde ormanda dolanmaktadırlar. Gerçeklik ve yanılsama üstüne kurulu bir yazı tura oyunu ile karşılaşırız buradaki %50 yazı, %50 tura gelme ihtimali David ve Goliath efsanesindeki duruma benzemektedir. Sürekli tura gelmesi aslında kurgusal anlamda dramatik metnin sonunda yaşanacak olan kaçınılmaz sonu simgelemektedir. Yazı yaşam, tura ölüm denilebilir aslında. Bu gene bize yaşam ve ölüm çatışmasını veriyor. Hamlet de öyle. Peki hayat da öyle değil mi? Absürdün görevi saçmanın ifade ediliş ödevini kusursuzca yerine getiriyor metin. Yazar fazlasıyla gerçeklikten faydalanmıştır. Gerçeklik yaratarak gerçek olmayan bir kurgudaki alternatif gerçekliğe hükmedemeyen karakterler kendilerini oyunun içinde hapsolmuş bulurlar. Bunu göstermek için gerekli olan tek şey vardır. Seyirci! Bu nedenle filmin içindeki trajedi oyuncular kumpanyasının lideri sürekli seyirci gerek diye söylenir. Guildenstern ara ara kendi kendine konuşur Hamlet gibi. Rosencrantz da ara ara saçmalar, Hamlet gibi. Saray kişileri onları öteki olarak gördüğü için sürekli isimlerini karıştırarak söylerler ancak bu bir hata değil bilinçli verilmiş bir karardır. Hamlet'in önemsenmeyişi gibi. Sonunda ne olduğunu kestiremezsiniz. Jim Jarmush film sonları gibi yollar ayrılır. İsterseniz Rosencrantz ve Guildenstern öldü deyin, isterseniz Rosencrantz ve Guildenstern sahnedeki bir oyunda öldü deyin, isterseniz de Rosencrantz ve Guildenstern'in ölümsüzlüğü yaratıldı deyin. Sonuç her türlü aynı kapıya çıkacaktır. Mottosu da kesinlikle "kendi kendine konuşuyor; öyleyse deli. Kendi kendine akıllıca konuşuyor(felsefe kastedilmektedir.) öyleyse akıllı." sözünden ortaya çıkmaktadır. İnsan gibi. Biraz akıl biraz zırva. Ölüm ve yaşamın kendisi.