Sevgisiz (2017)Nelyubov

“Neden herkes ebeveyn olmamalı ?” sorusunun oldukça etkileyici bir şekilde cevaplandığı filmdir. Abartmadan dramatize etmeden doğrudan gerçekleri anlatan, sadece birkaç sahneyle bile insanın derinlerine işleyen bir film. Çocuklarına eşya muamelesi yapan ve bencilce kendi hayatlarına, tartışmalarına ve bu tartışmalarda kendilerini haklı çıkarmaya odaklanan boşanma aşamasında olan ebeveynler. Etkileyici sahnelerin yanında gereksiz ve uzun olduğunu düşündüğüm sahneler olsa da, film temel konudan uzaklaşmadan kendini izletmeyi başarıyor. Telefon ve sosyal medya çılgınlığına da oldukça etkili bir şekilde yer verilmiş. Öyle ki bazı sahnelerde elinden telefon düşürmeyen karakterleri tokatlayasım geldi.

Hani bir laf var ya büyüklerimizin söylediği '' Doğurmakla ana olunmaz '' !Çocuğun gelişiminde anne ile olan ilişkisi çok önemli. Sağlam karakterli ve huzurlu çocuk yetiştirmenin formülü klinik psikolojide de hep bahsi geçtiği gibi '' Kesintisiz ilgi, aşırı olmayan koruma ''. İnsanın canını feci yakıyor şöyle filmler.

tam bir aile draması. bir kere sevmiyorsanız evlenmeyin, hadi evlendiniz çocuğu hemen yapmayın. iki eş birbirini tanımadan evlenmemeli. alosya'nın filmin başında ikisinin kavgasını duyup ağladığı bir sahne var ki insanın içi cız ediyor. filmin en masumuysa masha'dır!

Lanet ede ede bir hal oldum o anne babaya. Yahu ben kedilerimi evlat bilip oyle yaklasiyorum, seviyorum huylarini biliyorum ama o kadin cocugundan bahsederken "oyle sanirim..." diyor cildirdim. İliskiler o kadar sig ki, sonucta boyle sevgiden bir haber insanlarin dunyaya getirdigi talihsiz cocuklara oluyor ne yazik... Duygularim disinda filmi suresi yuzunden olumsuz elestirecegim cunku sahneler fazla uzatilmis. Bir de cocuk oyuncuyu daha fazla izlemek isterdim. Begendim de diyemiyorum begenmedim de... Rahatsiz oldum sadece...

"Ev yanmış, aile yanmış ama çocuk kurtuluyor." Bu sözü iyi tutun aklınızda. Filmin başında ve sonunda tekrar düşünün. Kendinize şu soruyu sorun; "Bu yangın acaba tam anlamıyla söner mi?" Dağılan bir aile ve bu yangının ortasında kalmış bir çocuk. Birbirlerine her fırsatta alev püsküren çiftimiz çıkardıkları bu yangında yanan çocuklarının farkında bile değiller. Hatta kendi çocuklarını kuracakları yeni hayatın önünde bir engel, kurtulmaları gereken bir eşya gibi görüyorlar. Evine her döndüğünde bu alevler sarıyor ufaklığın etrafını. En sonunda dayanamayıp kaçıyor. Ebeveynleri ise kendilerini yeni bir hayat kurma düşüncesine öylesine kaptırmışlar ki çocuğun kaybolduğunu bile 2 gün sonra farkediyorlar. Sonrası ise uzun bir arayış, gürültülü bir yıkım. Film tamamen doğal bir anlatıma sahip. Olayların akışı, konuşmalar, mekanlar kısacası her ayrıntı çok ama çok doğal bir perspektiften yansıtılmış. Bu sayede kendinizi başka ayrıntılara kaptırmadan sadece ve sadece olaya odaklanıyorsunuz. Size gerçekliği sunuyor yönetmenimiz. Oturup uzun uzun sözler yazmak, saatlerce hikaye misali anlatmak yerine topluma tuttuğu basit bir ayna yardımıyla veriyor mesajlarını. Doğrudan ve acımasızca. Kişilerin basit gördüğümüz ufak tefek hareketleri bile aslında toplumsal eleştiri niteliğinde. Bu açıdan çok başarılı bulduğum bir yapım. Karakterlere bakacak olursak hırçın, asabi, özensiz ve gerçek manada SEVGİSİZ bir anne görüyoruz. Tamamıyla istemediği bir hayatın içine sıkışıp kalmış, ailesini ise içine sıkıştığı bir kafes gibi gören ve kurtulmak adına sürekli zarar veren bir yapısı var. Baba ise ailesine karşı sakin ve umursamaz. İçinde bulunduğu durumdan sıyrılmış ve yeni hayatına başlamış bile. Boşanma süreci hakkında düşündüğü en büyük şey muhafazakar patronun aile ilişkilerine verdiği önem sebebiyle işinden olma korkusu. Buna bir de çocuğun üzerine kalması konusunda duyduğu endişe eklenebilir. İşin kötü yanı ise insanlar değişmiyor. Filmin sonunda yönetmenin müthiş bir şekilde yüzümüze vurduğu bir gerçek bu. Filmin bazı sıkıntıları da mevcuttu. Cinsellik içeren sahneler biraz yoğundu ve bu bir noktadan sonra rahatsız edici bir hal aldı. Bunun dışında çok ağır ilerlediğini ve kayda değer diyalogların sınırlı olduğunu söyleyebilirim. Özetle bence anlatmak istedikleri ve doğal tavrıyla başarılı bir film. İzlemenizi tavsiye ederim. Şimdiden iyi seyirler.

Anne baba olmak için bir çocuk dünyaya getirmekten fazlası gerekir. Özellikle aile kuracaklara bu filmi izlemeleri zorunlu tutulmalı.

O küçük çocuğun ağlayışını, acı çekişini asla unutamıyorum

Yetişkinlerin problemlerini, sıkıntılarının acısını,kendilerinden çok nedense hep çocuklar daha ağır ödüyor. Aileye, teknolojinin insanı yalnızlaştırması, her şey elde edince kadar ... bir çok konuya dair müthiş göndermeler yapmış. Mutlaka izleyin, bomboş sıradan bir film değil.

Konu o kadar gerçekçi işlenmiş ve kurgulanmış ki, film boyunca sanki bir el kalbimi sıktı durdu. Aile olmayı başaramamış iki insanın birlikte hayat verdikleri varlığa bu kadar acı çektirmeleri ve bunu anlayamamaları içimi burktu. Çok etkileyici bir film, iyi seyirler...

Bu yönetmenin izlediğim üçüncü filmi. Yine sıkıntılı bir aile konsepti ve yine bunun cezasını çeken çocuklar. .. Bu adam bu konuyu coşturuyor arkadaş, demek ki yaşadığı bir şeyler var. Bu kadar sık ve gerçekçi işlemesinin tek açıklaması iyi yönetmenlik olamaz bence. Aile eleştirisinin yanı sıra, telefon ve internet çılgınlığına da güzel göndermeler yapmış. Her yönüyle etkileyici ve çarpıcı bir filmdi. Bayıldım.

Yalnızlık ve hüzün okadar derin, etkileyici islenmis ki etkisinden kurtulmanız zaman alıyor.Anne babaların sıkıntılarını cocuklarin yasaması cok acı. Etkileyici Zvyagintsev filmi.