Cennetin Çocukları (1945)Les enfants du paradis

süresinin neden olduğu ön yargı ve çekildiği dönemin teknikleri nedeniyle olabilir, filmin içine girmem biraz zaman aldı. yarım kalmış hayatların çoğunda olduğu gibi, hüzünlü bir hikaye ve karakterler. izleyiciyi hiç hissettirmeden komik sayılabilecek bir aşk karmaşasından son derece gerçekçi insani tepkilerle karşılaştığı hüzün deryasına sürüklemesi saygı duymama neden olan bir başarı. ikinci kısımda hafiften trajediye göz kırpmasıyla, shakespeare'in eserlerinden aldığı alıntıların ve hatta biraz kinayeli bir dille doğrudan shakespeare'e yaptığı göndermelerin sebebi ortaya çıkmış oldu.
her ne kadar kağıt üzerinde oyunun galibi gibi gözükse de, "nathalie" isimli dram adeta filmin içinde ikinci bir film gibi.
sonuç olarak, beğendiğim bir film olmasına rağmen "gelmiş geçmiş en iyi film" ifadesi fransız kendini beğenmişliği gibi geldi bana.