Last Men in Aleppo (2017)

İzledikten sonra söze nereden başlasam diye düşünürken; her kelime aynı anlama çıkacak, acıyı hissedeceksiniz, gözleriniz dolacak ve daha bir sürü duygu patlamasını yaşacaksınız.... Gerçek görüntülerden hazırlanılan belgeselden etkilenmemek mümkün değil. Yanıbaşımızda olan savaşa haberlere yansıtıldığı kadarıyla tanıklık etsek de kimisi daha da yakındı. Ne kadar empati yapmaya çalışsakda savaşın ortasındaki çaresizliği anlayamayız. "Yıkıntıların altında can aramak, hayata tutunmalarını sağlamak, çocuklara doğup, büyüyebildikleri topraklarda bir gelecek hazırlamak, acaba bugün de ölecek miyim, eve çocuklarıma gidebilecek miyim? sorularını düşünmek" bu cümleyi kurmak, herhangi bir yere yazabilmek bizler için çok basit ama yaşamak daha başkadır. Sana yardım eden, kurtaran bir insanı çok sevebilirsin, ne yapsam etsem nasıl sevdiğimi göstersem, diye seni düşündüren şey ona bir can borçlu olduğunu hatırlamaktır.. Ama yardım etmeye çalışan insan(lar) daha da fazlasını yapmak ister. Bir kısım var ki özellikle orayı izlerken gözleriniz dolacak belki de ağlayacaksınız.

Acaba sonu nasıl bitecek, o insanlara ne oldu, diye tahmin etmek istemesemde keşke yanılsaydım, dedim. O insanlar bu belgeseli izleyemeselerde, yaşadılar ve öldüler. Çocuklu, büyüklü gittikleri parkta, kocaman insanlar bile o kaydırakta kaymanın mutluluğunu biz yaşayamayız sanırım.

Spoilerı göster

İnsanın, insanla derdi bitesiye kadar ne taş taş üstünde ne de nefes alan bir beden yerde kalacak...