Fandango (1985)

Canımdan can gitti. Çok tatlı bir dostluk ve yolculuk hikayesi. Konfederasyon hayranı ve savaş aşığı gençlerin gerçek hayatlarındaki çeşitli sorumluluklardan uzaklaşmak için birbirlerini etkileyip bir yolculuğa çıkmalarını konu alırken Güney Amerika'nın geri kafalı, tutucu, düşüncesiz insanlar yetiştirdiği eleştirisi de veriyor. Aradan geçen bunca zamanda ne kadar kalıcı olur bu düşünce bilemiyorum lakin oyuncularda zaman zaman bu yönelim ağır basıyor. Dört sene aynı evi paylaşan arkadaşların aslında birbirlerini tanımadıkları ve bazı zorluklarla karşılaştıklarında çeşitli anlamlarda gerçek yüzlerinin ortaya çıkışı söz konusu. Muzip, yakışıklı, tutucu, aylak ve kahraman karakteristik yapıları görüyoruz ancak tabi ki film ilerledikçe Muzip, makyevel olanın daha fedakar, yakışıklı olanın hatalar yaptığı, tutucu olanın dostları uğruna değiştiği, aylak olanın aksiyona geçtiği ve kahraman olanın aslında ne kadar korkak olduğu gibi dengelerin değiştiğine tanık oluyoruz. Biriken şeyler, dürüstlük, güven, sadakat, fedakarlık gibi kavramları çok eklektik inceliyor ve film boyunca proaktif düşünebiliyorsunuz. Lütfen olmasın lütfen olmasın dediğim noktalar beni daha çok etkiledi. Bazı sahne geçişleri, eğlence ile savaşı ilişkilendirdikleri bölümler ve fantastik kişilikleri olan karakterler muazzamdı. Aslında geç de olsa kaçırdıkları treni yakalamış oluyorlar. Kevin Costner'a ve Judd Nelson'a ölürüm ya. Tatlı adamlardan tatlı film.