Everyone Says I Love You (1996)

Müzikallerle sağlam taşş.. geçen öhhö.. müzikalleri tiye alan : I bir film. Romantizmin sihri denilen sahte seni seviyorumların güçlü savunularla yerle bir edildiği sanatsal olması gerektiği düşüncelerini Venedik, Paris gibi iki sanatsal şehirle dalgasını geçerken ironilerle yıkan bir komedi. Woody Allen'ın nevrotik yapısından kaynaklı yarattığını düşündürdü bana. Duygulanmaların çok yüklü olmasının ne kadar doğal bir durum olduğunu ele almış. Diğer filmlerinde fantazyaları gerekli kılarken bu filmde dezavantajlarından dem vuruyor. Çok arzuladığımız fantezilerimiz gerçekleştiğinde artık arzulanacak bir şey kalmadığından aşkın öldüğünü vurgulayan bölümü çok etkiledi. Eski alışkanlıkları flörtten sevgili olmaya, sevgililikten evlenmeye, evlilikten ayrılmaya, ayrılıktan dostluğa, sekse ve suç bağımlılığına kadar götürüyor. Kıyaslarken gene farklı karakterler üzerinden suça eğilimi olan kişi bundan kurtulamayacaktır, eski sevgiliye bağımlılık sürecektir, tek gecelik ilişkiler bitmeyecektir, karını unutamazsın gibi eleştirel düzeni kusursuzdu. Sosyopat olan adamın bile şehvetten aşka düştüğü, insana ihtiyaç duyduğu ve sonradan yeniden suça döndüğü sahne ve hemen ardından kadına ihtiyacın kalmayışının aktarılışı harikuladeydi. Romantizmi sonuna kadar şehvete ve fantezilere dayandırarak aslında bu kadar abartılacak ya da üzülecek kadar değerli bir şey olmadığını ifade ediyordu ve beni çok memnun etti. Sevmek her birey için mümkün değildir. Çok arzulayanın bu uğurda yalanlar söyleyip, stratejilerle yaklaşacağından tamamen samimiyetsiz bir durum ortaya çıkacağının ne kadar illet bir şey olduğunu da takma bıyıkları çıkarma eylemi ile gösteriyordu bir yandan. Öte yandan yeniden o bıyığı taktıran ve en sinir bozucu bulduğum nokta yeni hoşlanmalara kapı aralandığında şehvetin en sevdiğimiz kişileri bile bıraktıracak kadar zaafımıza yenik düşürdüğünü haklılaştırdığı son noktaydı. Ölülerin ayağa kalkması değerinde, kabullenmenin imkansız oluşunun gerçekleştirilmesindeki mucizeye.. ÇinÇin