El espíritu de la colmena (1973)The Spirit of the Beehive

İzlerken biraz yorulduğum bir film oldu. Anlatmak istediklerini sorgulatırken zamanda yolculuk yaptıran bir etkisi var. Bu kadar derin bir film olacağını düşünmemiştim. Basitlik ve karmaşıklık arasında gidip gelen soruların, duyguların, merakın etkisini ve malum konuları yönetmen birçok metaforla bağdaştırarak anlatmış, bunu görüntüye çekimleri ile çok güzel yansıtmış. Işığın çok güzel bir etkisi ve sadeliği vardı. Ama herkesin aynı etki de izleyebileceğini pek düşünmüyorum.

Sırf Ana’nın içi yanmış bir şekilde su içerken gösterdiği oyunculuk için bile çok yüksek bir puanı hakediyor bence. Kült müdür, değil midir bilemem, bir yerden öneri görüp izlemedim zaten.
Seneler önce farklı ülkelerin sinemalarını izlemek için bulduğum “El-Sur” filminin yönetmeni diye izledim. O filme de hayran kalmıştım ama bu başka bir şey. Gerçekten olağanüstüydü.
Artık ne yazık ki hissedemiyoruz çevremizi ama içinizde azıcık kırıntı kaldığını düşünüyorsanız, izleyin, duygularınızın nasıl ayaklanacağını göreceksiniz.

Çocuklar sandığımız kadar masum değildir, Ana’nın ablasında bunu çok net görüyoruz.
İki kızkardeş olarak büyüyenler ne dediğimi anlarlar belki, bu dünyada birbirine en zıt kutuplar, kızkardeşlerdir bence. Birinde hangi duygu varsa ötekinde yoktur, iyi yahut kötü. Ana’nın yerine koydum kendimi, belki ablam izlese o da aynısını düşünecektir ama ben Ana’nın ne hissettiğini çok iyi gördüm.

Çekim zaten mükemmel ama o çocukların oyunculukları neydi öyle? Nasıl bu kadar iyiler, gerçekten hayret ettim.

Arı kovanına dönecek olursak, o kovan ya bir ev ya da bir ülke. Ama sınırları belli olan bir yer. Çırpınışlar, hırslar, öfkeler var. Teselsül içinde çırpınan küçük canlılarız.

Bir yandan Frankestein’i daha yenilerde izlemiş olmanın duygu yoğunluğunu da yaşıyorum. Film, film içinde çok güzel imgeler yaratmış.
Filmden hayal kurmayı öğrenen küçük bir çocuk var karşımızda.


Ayrıca: Eğer onun arkadaşıysan, onunla dilediğin zaman konuşabilirsin. Gözlerini yum ve onu çağır. Ben Ana’yım, ben Ana’yım…