Doraibu mai kâ (2021)Drive My Car

Çünkü Sonya'nın tek bir sesi var. :) ne filmdi ama...

Yavaş ilerleyen ve uzun bir film olsa da izlerken şu duyguyu hissettirdi bana, zamanın yavaşladığı ve uzadığı hatta geçmek bilmediği bazı zamanlar vardır ve bunların en başında yas ya da ayrılık gelir benim aklıma. İşte bu öyle bir film keşkelerin, öfkenin , kırgınlıkların, söylenmeyen sözlerin iç hesaplaşmasının uzun bir döneme yavaşça yayıldığı berbat dönemi anlatıyor. İzlerken hissettiğim kasvet de bu yüzdendi.
“Ne yapabiliriz? Yaşamak gerek! Yaşayacağız Vanya Dayı.” sözleri ile yaşamaya devam etmek gerektiğini vurgulayarak bitiriyor filmi...Gayet güzel bir filmdi bence.

Maalesef benim açımdan yeterli değildi... Konu bütünlüğü de sağlanamamıştı, film boyu bir noktada patlama yaşanmasını istedim, o sessiz yaşanan kaosun bir şekilde dışavurumunu bekledim fakat olmadı. Finalde denemişler ama o da hiç olmamış çok sırıtmıştı. Taşlanabilirim ama aday bile olması çok saçma. Uzak Doğu sinemasını seven biri olarak ben aradığımı bulamadım. Parasite ile de kıyaslanmış ama onun güçlü anlatımı karşısında bu film çok sönük kalıyor, üzgünüm, 3 saatlik bir zaman diliminde anlatılacak çok şey olabilirdi...

Hiçbir şekilde derinden etkilemeyen ,bırakın derini etkileyemeyen bir yapım , aşırı aşırı uzun ve gereksiz geçen sahneler var ,akış o kadar ağır ve uzun ki ,sanatsal film yapacağız derken içinize kanaviçe işliyor yönetmen , yok neymiş sevgi ve kaybetme korkusu çok iyi yansıtılmışmış , yahu ne senaryolar ne filmler var tek eliyle parçalar damar patlatır yaşattırdığı ve hissettirdiğiyle ! Daha saatlerce olmamışlığını yazarım ama gerek yok parmaklarımı yormayacağım . Sadece büyük büyük rüşvetler dönmüş bu film için o net.

Bu nasıl bir bastırma mekanizmasıdır böyle... Bilip de bir şey diyememek, kaybetme korkusu bu kadar mı tüm hücrelere nüfus eder yaa hu. Diyalog yoğunluğu çok fazla belki ama çok da güçlü. İzledikten sonra bile üzerine düşündürmeye devam eden, yüzleşmekten korktuğumuz, hakikatten kopardığımız bağlarımızı onarmak için yolumuza çıkan fırsatları görmemiz gerektiğine, yollarımızın kesiştiği, hayatımıza giren insanların rollerine vurgu yapan bir yapım olmuş. Kısaca film, kader deyip geçmeyelim diyor, hayatımıza yön veren çoğu zaman biziz aslında. Ve hepimiz aslında farklı dillerden bir araya gelmiş, tek bir tiyatro sahnesinde rol alan oyuncularız. Tadına doyulmaz bir anlatım.

İnsanın içinde barındırdığı, söyleyemedikleri, keşkeler ya da kaçırılan her an için geriye dönmek pek mümkün olmasada hayatın her anında devam etmek için mutlaka bir şeyler var. O şeylerin içinde izlerken filmin naifliği ve duruluğu, hüzne biraz daha da hüzünlü bir sürat katarken; nefes al, derinlere doğru dal ve izlemeye devam et, diyor. Derinden içe işleyen öyle güzel bir filmdi ki...