Birdy (1984)

Yine haksız girdikleri bir savaş üzerinden hikaye üretmeyi başarmışlar. Vietnam'ın iki arkadaşa olan etkisi... Birdy'nin ne güzel bir hayal dünyası vardı... Ergen Nicolas Cage karadenizli olabilir mi acaba...

Sürekli konuşmalı mı, yoksa sürekli susmalı mıyız? Yürümeli mi yoksa koşmalı mı? Hayatı yaşıyoruz elbette ama zaman zaman aklımızı kaçırmaz mıyız? Aslında her gün uçmayı denemiyor muyuz? Hayallerimizi engelleyen şeyler yok mu? Ve bu gibi durumlarda yanımızda olan dostlarımız. Dostluk nedir; sadece hayatla olan mücadelede yanımızda olan, bizi destekleyen kişi mi? Peki ya arkadaş nedir; zor durumda arkamızda duran biri mi? Hayır gerçek arkadaşlar ya da dostlar birbirlerinin gözünün içine bakıp birbirlerini durdurabilenlerdir. Tehlikeli bir durumda onun için endişelenen hatta sonu çözümsüz olsa da onu kurtarmayı deneyendir. Sembolik yönü çok güçlü savaş düşüncesi arka planda işleniyor hatta ilk göze batan bu. Ama aslında bir uçurumdan sarkıyor oluşumuz; bizi tutan ya da tutunduğumuz kişiler oluşu ve yok olduklarında hayatta nasıl var olabildiğimizle ilgili. Hep bir tehlike var. Düşmanlarımız var. En büyük düşmanımız da kendimiziz. Kendi kusurlarımız ya da zaaflarımız. Kibir, kompleks. Seksi olduğunu sandığımız ama seksist görünen yaklaşımlarımız, yönelimlerimiz. İnsan uçamaz evet ama uçurtma da insan olmadan uçamaz. Peki uçurtma insanı uçurabilir mi? Tarihte denemeleri var. Ama biz insanların uçamayacağını düşünüyoruz, inanmıyoruz. Aslında bu düşünce ve deneysellikle zaten uçmuş olmazlar mı? Ruh uçabilir oysa. İnsan ruhuna giden yol da iradeden geçer. Peki iradeli insanlar savaşı tercih eder mi? Ya da Al gibi yönetilmekten hoşlanmayan, hiyerarşik düzen karşıtı biri bu yolu seçer mi? Arkadaş onu kurtarmayı denemez mi? Oysa bir kuş için göz yaşı dökebiliyor da. İnanç... Yeşil ve mavi kullanımı çok zekice. Yeşille düzeni disiplini daha militarizmi verirken mavi ile ruh, akıl, hayal gücü, derinlik gibi anlamlar ifade ediliyor. Peki yeşil ve mavi nasıl oluşur? İkisinde de sarı yok mudur? Sarı daha tinsel bir durum ortaya çıkarır aslında var olan bilgiyle güzele, doğruya ulaşılabileceğini gösterir. Yani inananlar ya da inanmayanlar ya da baltalayanlar hep aynı renkten gelmedir. Yaradılış aynıdır. Kimisi kedi kimisi kuş olmayı seçer. Kedinin ağzındaki kuş da aslında mucizedir. Kurtulmayı beklemek gibi. Peki kurtuluş gerçekleştiğinde daha büyük bir mucize belirmiş olmaz mı? Dostların birbirlerini her anlamda algılamaya, anlamaya, anlamlandırmaya başlaması bu mucizenin başlangıcıdır. Belki de sadece değer verdiğimiz insanlarla konuşmalıyız. Düşüncelerimizi görebilen ve bizi anlayan insanlarla. Bizi yönetmek istemeyen, düşünce aşılamayan. Tehlikeyi ve güveni kendimiz de bulabiliriz. Eğitilmeye, gösterilmeye, itilmeye ihtiyacımız var mı? Bunu başarabildiğimizde aslında konuşan ama duyamadığımız insanların seslerini duymaya başlarız. Bu da uçmaktır zaten ve o uçurumdan sarkarken tutunduğumuz varlık (artık her neyse) yok olduğunda ya uçacağız ya düşeceğiz elbet ama zaten düşsek de bir süreliğine uçmuş olmayacak mıyız?

Savaşın sadece fiziksel tahribat oluşturmadığını ve psikolojik etkilerini ortaya koyan savaş karşıtı bir yapım. İki dostun iki gazinin aralarındaki kuvvetli bağ sebebiyle insana savaşı sorgulatan, savaş üstüne düşünmeye sevk eden bir film olmuş.

Birdy gerçekten çok etkilendiğim bir film olmuştur.Nicolas Cage'i çok sevmem ama burda çok iyi oynamıştır. Matthew Modine ise iyinin çok üstündedir.Hayatımda izlediğim konusu ve işlenişi farklı ilk filmlerdendir.Filmin bir yeri var ki, görsellik ve müziğin uyumu tüylerimi diken diken etmiştir. Uzun sürelerce etkisinden çıkamadığım bir filmdir kendisi. Bir daha izlemek isterim.Umarım yine aynı hissedebilirim.(Bazen eskiden sevdiği şeyleri sevmiyor insan.Bu da normal bir şey aslında ya.)

Vizyonda izlemiştim.Tekrar izlemek isterim.