As I Lay Dying (2013)

İnsan ailesinin her bir üyesinin ilahlaştırdığı bir olguya tanık olduğunda ve sevgiden çok başka bir şeye değer verildiğini gördüğünde tanrıya karşı savaş açıyor ne yazık ki. Tanrı kavramını kutsal bir şey olarak görmeden sadece inanç olarak değerlendirerek insanın dehşet, şehvet ve çaresizlik içinde tutunduğu bir dal olduğunu belirtmek isterim. Faulkner bunu öylesine güzel bir dille aktarmış ki eylemler kifayetsiz kalır. Yer yer düşündüren ama özellikle empati kurduran ekranı bölme tekniği doğrudan karakter yargılamak yerine herkesin gözünden diğer karakterler ne bunu görmeye olanak sağlıyor. Örneğin bir karakter bir konuda konuşurken yan ekranda onu gördüğümüzde başka bir karakterin can kulağı ile dinlediğini ama başka bir karakter gözünden kişi konuşurken sadece ayakkabılarına bakıyorsa o zaman o karakteri çok da ciddiye almadığını ve saygı duymadığını hissettiriyor. James Franco yönetmen koltuğunda çok iyi iş çıkarmış. Sadece kelimelerle mi günaha gireriz? sorusuna çok çarpıcı bir cevap veriyor film. Düşünmek ya da hissetmek inanca göre tanrı tarafından tölere edilebilir sanırım. Sadece bir başkasının ağzından duymak günah! Eyleme geçmek değil tabi ne demezsiniz. Burnunun dikine giden ve sabit fikirli bir yapınız yoksa çabuk değerlendirmeyin derim. Sabrederseniz ve anlamak isterseniz insanı anlamak çok kolay. O zaman bir insanın dindar mı, yobaz mı yoksa dünyasının o kadardan ibaret olduğu için sadece çaresiz mi? Bunun ayrımına varırsınız. Tim Blake Nelson'un oyunculuğu ve manipülasyonları özellikle kendine yaptığı çok etkileyici ve inandırıcı. İnsan kendini bir şeye inandırırken aslında inanmadığı şeye inandığından bir anlamda da bunun bir kandırma olduğunun farkına varmalı. Ancak içindeyse.. "Yaşamın amacı uzun bir süre ölü kalacağımızı bilip buna hazırlanmak" Öyleyse Dying değil Lying dememiz mi lazım ne.