Onca savaş filmi izledim böyle kadro görmedim. Sean Connery, Michael Caine, Gene Hackman, Anthony Hopkins, Ryan O'Neal, Robert Redford, James Caan ve tabi ki tüm aktörlerin; hocaların hocası Laurence Olivier.. Tabi bu kadar etkileyici aktör bir araya gelince dublaj izlemek ayrı keyifli oluyor. İstemi Betil, Zekai Müftüoğlu, Rüştü Asyalı, Aziz Güngör, Nüvit Candaner, Ali Gül, Fatih Özacun, Murat şen, Mazlum Kiper, Ziya Kürküt, Ayhan Kahya, İlham Erdoğan ve Yekta Kopan çözebildiklerim. Gelelim içeriğe. Film ne kadar aksiyon barındırırsa barındırsın komiği görmezden gelemeyiz. Farklı ulusların kültürel ve tarihi yeri ironilerle ya da gülünçlüklerle aktarılırken; İrlanda ordusunun İngiliz ordusu yanında sadece yem olarak sunulması ya da Polonya'nın savaşa çok katkısı yokmuş gibi görünmesi. Almanya'ya girmeye çalışan tüm ulusların yanında Rusya'yı görmemek gibi. İnsanlık, ahlak ya da değer yargıları da tavırlarla veriliyor; İngiliz soğukkanlılığı, Polak liberalliği, İrlanda acizliği, İskoç bağımsızlığı Amerikan kahramancılığı.. Sürekli eleştirilen ama aslında yargılara bağlı olan insanların karakterlerini, ulusları işaretleyerek temize çıkarıyor. Bir Nazi asla duyarlı olamaz düşüncesini kafalarda siliyor mesela. Ya da İngiliz asaletinde görünmeyen ahmaklığı ortaya koyuyor. Amerika ne kadar kurtarıcı olarak konumlandırılmış olsa da onların da insan olduğunu ve kaçabilecekleri gerçeğini gösteriyor. Vicdanlara oynuyor kısacası. Ve şu noktaya çok net dikkat çekiyor. Savaşları uluslar başlatmaz ya da bitirmez. General Patton ve General Montgomery arasındaki yarış pek çok insanın hayatına mal olmuştur daha nice savaşlarda / yarışlarda olduğu gibi. Ulus eyleme geçemez, insan geçer. Yargılanan da ulusların değil bireylerin eylemleri olmalıdır. Ne diyor Laurence Olivier hocamız? "Kazanmak ya da kaybetmek önemli değil, yaşam ya da ölüm önemli olan." Yani ya yaşatmak için savaşa biraz ara vereceğiz ya da oyuna devam edip ölüme sebep olacağız..
İrlanda ordusunun İngiliz ordusu yanında sadece yem olarak sunulması ya da Polonya'nın savaşa çok katkısı yokmuş gibi görünmesi. Almanya'ya girmeye çalışan tüm ulusların yanında Rusya'yı görmemek gibi. İnsanlık, ahlak ya da değer yargıları da tavırlarla veriliyor; İngiliz soğukkanlılığı, Polak liberalliği, İrlanda acizliği, İskoç bağımsızlığı Amerikan kahramancılığı.. Sürekli eleştirilen ama aslında yargılara bağlı olan insanların karakterlerini, ulusları işaretleyerek temize çıkarıyor. Bir Nazi asla duyarlı olamaz düşüncesini kafalarda siliyor mesela. Ya da İngiliz asaletinde görünmeyen ahmaklığı ortaya koyuyor. Amerika ne kadar kurtarıcı olarak konumlandırılmış olsa da onların da insan olduğunu ve kaçabilecekleri gerçeğini gösteriyor. Vicdanlara oynuyor kısacası. Ve şu noktaya çok net dikkat çekiyor. Savaşları uluslar başlatmaz ya da bitirmez. General Patton ve General Montgomery arasındaki yarış pek çok insanın hayatına mal olmuştur daha nice savaşlarda / yarışlarda olduğu gibi. Ulus eyleme geçemez, insan geçer. Yargılanan da ulusların değil bireylerin eylemleri olmalıdır. Ne diyor Laurence Olivier hocamız? "Kazanmak ya da kaybetmek önemli değil, yaşam ya da ölüm önemli olan." Yani ya yaşatmak için savaşa biraz ara vereceğiz ya da oyuna devam edip ölüme sebep olacağız..